De geschiedenis van volkstuinen gaat terug tot de 19e eeuw, toen industrialisatie in Europa veel mensen naar de steden trokken. Dit leidde tot een gebrek aan groenvoorzieningen en moestuinmogelijkheden voor stedelingen. Volkstuinen werden als een oplossing gezien om stedelingen de kans te geven om eigen groenten en fruit te verbouwen. Zo konden zij bijdragen aan hun voedselvoorziening.

In de vroege 1800s begonnen steden als Londen en Berlijn met het creëren van kleine tuinpercelen voor arbeiders. Deze tuinen waren bedoeld als een manier om de levensomstandigheden van stadsbewoners te verbeteren. De gezond-etenbeweging en de nadruk op zelfvoorziening droegen bij aan de populariteit van deze tuinen.

In de 20e eeuw werden volkstuinen steeds meer een plek voor sociale interactie en gemeenschapsvorming. Mensen kwamen samen om niet alleen te tuinieren, maar ook om kennis en ervaringen uit te wisselen.

Na de oorlog werd de aandacht voor groene ruimtes in steden steeds belangrijker, en volkstuinen groeiden in populariteit als recreatieve en educatieve ruimtes.

De opkomst van de milieubeweging in de jaren ’60 en ’70 zorgde ervoor dat volkstuinen ook een rol gingen spelen in milieueducatie en duurzaam tuinieren.

Tegenwoordig zijn volkstuinen niet alleen meer gericht op voedselproductie, maar ook op biodiversiteit, educatie en gemeenschapsvorming.

In veel steden zijn er initiatieven waarbij ongebruikte stukken grond worden omgevormd tot volkstuinprojecten, waardoor stedelingen kunnen genieten van de voordelen van tuinieren.

Volkstuinen blijven een belangrijke rol spelen in veel steden, zowel als bron van voedsel als in het bevorderen van sociale interactie en groene ruimte. Ze zijn een blijk van de voortdurende behoefte aan verbinding met de natuur, zelfs in dichtbevolkte stedelijke gebieden.